بررسی روحیه ی شغلی پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر قم و عوامل مرتبط با آن در سال 1392

زمینه و هدف: پرستاران، عمده ترین بخش نیروی انسانی نظام بهداشت و سلامت هستند. روحیه ی شغلی آنها به واسطه اثراتی که بر عملکرد حرفه-ای دارد، از اهمیت بالایی برخورداراست. بدین منظور، در این پژوهش میزان روحیه ی شغلی پرستاران و عوامل مرتبط با آن مورد بررسی قرارگرفته-است. مواد و روش ها: این پژوهش، یک مطالعه ی توصیفی، تحلیلی و مقطعی است. جامعه ی پژوهش را کلیه ی پرستاران شاغل در 4 بیمارستان آموزشی قم در سال 1392 تشکیل داده است. 226 پرستار، به روش نمونه گیری در دسترس در مطالعه شرکت داشته اند. جمع آوری اطلاعات، از طریق یک پرسش نامه ی روا و پایا با روش خودایفا انجام گرفته که پرسش نامه ای مشتمل بر٢ بخش ویژگی های دموگرافیک و پرسشنامه ی روحیه ی شغلی پرستاران بوده است. پرسش نامه، در4حیطه(همبستگی و کارگروهی، هویت سازمانی، ارتباطات و دلبستگی شغلی)، روحیه ی شغلی پرستاران را بررسی می کند. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و کاربرد نرم افزار spss انجام گرفته است. یافته ها: براساس یافته های پژوهش، میانگین نمره ی روحیه ی شغلی پرستاران از حداکثر نمره 135 (04/14 03/65) به دست آمده است. بیشترین میانگین نمره، مربوط به هویّت سازمانی و دلبستگی شغلی بوده است. 3/67 درصد(152نفر)، دارای روحیه ی متوسط شغلی بوده اند. رابطه ی معنادار آماری بین روحیه ی شغلی پرستاران و مشخصات دموگرافیک وجود نداشته است(05/0 p>). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، به مسؤولان پیشنهاد می شود که زمینه ارتقای همبستگی و کارگروهی و ارتباطات درون سازمانی را فراهم کنند و بدین طریق، جهت رفع عمده ترین علت های روحیه ی پایین پرستاران، گام های مثبت و مؤثری بردارند.